mánudagur, apríl 26, 2004
Það er allt of langt um liðið síðan ég síðast reit hér línu. Búin að vera á haus í verkefnum en finnst ansi lítið eftir mig liggja. Skemmst er frá því að segja að ég fór til Newmarket og Cambridge í vikunni, en hef hugsað mér að segja frá þeirri ferð í lengra máli því hún var svo ljómandi viðburðarík.
Tók lestina báðar leiðir-afskaplega þægilegur ferðamáti þó ég þyrfti að vakna fyrir allar aldir til að taka strætó niður á lestarstöð. Keypti mér kaffi til að hafa með um borð í lestina, þreytt og úfin. Næsti viðskiptavinur bað um koffínlaust kaffi...til hvers í ósköpunum að forðast koffín klukkan hálfátta að morgni? Það er einmitt það sem þú þarft vina mín. Sumt fólk! Nú, ég náði auðvitað að svelgja í mig allt kaffið áður en lestin lét sjá sig á brautarpallinum. Ég hugsaði mér þá að þarna væri ég að græða, gæti bara keypt mér annan bolla til að hafa með. En fyrst var auðvitað að losna við bollann hinn fyrri. Og þá var ég einu sinni enn minnt óþyrmilega á nokkuð sem ég svo blessunarlega gleymi alltaf: Það eru engar ruslatunnur á lestarstöðvum! Og það er ekki séns að losna við ruslið á sómasamlegan hátt. Maður neyðist til að skilja það eftir einhvers staðar á laumulegan hátt. Ég hata það! En svona er það að lifa við ógnanir hryðjuverkamanna börnin góð.
Um borð í lestinni voru rólegheit, fólk dormaði, búið að rembast við að vakna ekki of vel. Það er að segja þar til í Newcastle. Þá kom inn hávær arabafjölskylda. Og friðurinn var úti. Það er ótrúlegt hvað arabar geta alltaf hljómað reiðir-meira að segja tveggja ára börnin sem voru með þeim hreyttu úr sér ónotum hægri vinstri. Kannski voru þau bara að segja “ég elska þig mamma” og “mig langar svo að strjúka þér mjúklega á hrjúfa vangann þinn, afi minn” en það hljómaði bara alls ekki þannig. Og vogið ykkur að segja að ég sé með fordóma! Við hliðina á mér settist svo feitlagin bissnesskona. Ég hafði haldið að ég gæti verið svolítið bissnessleg að taka upp fartölvuna og undirbúa fyrirlesturinn sem ég átti að halda í Newmarket en ég átti ekki séns í hana þessa. Hún var í dragt og með blásið platínuljóst hár og hringdi örugglega þrjátíu símtöl sem snerust um húsnæðislán, íbúðir í þremur borgum, fundi með kaupendum og hennar ferðir milli Blackpool og London þá vikuna. Ég játaði mig sigraða, tuskuleg í pokabuxum, úfið hár, illa sofin og batteríislausa fartölvu. Gat ekki skrifað eina setningu í Word áður en hún gafst upp. Ég get þó huggað mig við að eiga líklega eftir að lifa lengur en hún, með hennar rosalegu vömb og eflaust blæðandi magasár sem hún fóðraði með Diet kóki og kartöfluflögum.
Þegar ég kom til Cambridge tók á móti mér dýralæknirinn Twink Allen, sem er svo íhaldssamur að jaðrar við fasisma. Hann lítur á tölvur sem verk hins illa og orðið computer hljómar í hans eyrum eins og versta neðanmittisblótsyrði. Þess vegna neyddist ég til að fara með fyrirlesturinn án stuðnings PowerPoint og varð hann heldur ruglingslegur fyrir vikið. Nú, þegar þessi kvöl og pína var yfirstaðin bauð Twink mér og tveimur ljóshærðum dýralæknanemum á tónleika í Robinson College Chapel í Cambridge, en það er college sem hann styður og er þar heiðursprófessor. Hann gaf öllum gin og kampavín í hléinu en við þrjár vorum ekkert búnar að borða og fannst nú heldur harður kostur. Tróðum í okkur eins mörgum snitsum og við gátum. Twink drakk 50-50 gin og tónik af miklum móð og ætlaði svo að keyra heim um kvöldið. Ég var sem betur fer í herbergi þarna á staðnum. Það kom upp að okkur gamall kall með lepp fyrir öðru auganu og spurði Twink af hverju hann hefði aldrei verið kynntur fyrir þessum þremur eintökum. Ég efast ekki um að hann sé alltaf að kynna vini sína fyrir nýjum ungum dýralæknum. Hann er þekktur sem mikill kvennamaður, enda átti hann erfitt með að hafa augun af brjóstkassanum á mér fyrsta hálftímann. Gamli sóðakall. Hann er sko um sjötugt.
Svo fór ég heim í lestinni daginn eftir. Sú lest var einmitt full af ungum heittrúuðum gyðingadrengjum. Þeir voru klæddir í svartar buxur og frakka en prýddir ýmsum fögrum munum. Fyrsta ber að telja hvíta silkiskúfa sem dingluðu niður af mjöðmum þeirra. Einnig barðastóra hatta sem voru tveimur númerum of þröngir svo þeir rétt tolldu á hvirflinum-þeir hafa kannski gleymt að mæla hvirvilkolluna svörtu með þegar hattmálið var tekið. Þeir voru allir með hattöskjur flúraðar hebresku letri. Og síðast en ekki síst báru þeir allir risastór og þung sterk nærsýnisgleraugu. Ætli þeir séu allir nærsýnir eða er það skylda að eyðileggja í sér augun til að geta borið gjörvallan búninginn? Þetta voru svona gleraugu eins og ömmur ganga með-stórar gegnsæjar plastspangir. Ætli þetta séu átrúnaðargoð gyðingastúlkna um allan heim? Ætli þetta þyki kynþokkafullt? Það er svo misjafn smekkur manna, herra minn trúr.
|
Tók lestina báðar leiðir-afskaplega þægilegur ferðamáti þó ég þyrfti að vakna fyrir allar aldir til að taka strætó niður á lestarstöð. Keypti mér kaffi til að hafa með um borð í lestina, þreytt og úfin. Næsti viðskiptavinur bað um koffínlaust kaffi...til hvers í ósköpunum að forðast koffín klukkan hálfátta að morgni? Það er einmitt það sem þú þarft vina mín. Sumt fólk! Nú, ég náði auðvitað að svelgja í mig allt kaffið áður en lestin lét sjá sig á brautarpallinum. Ég hugsaði mér þá að þarna væri ég að græða, gæti bara keypt mér annan bolla til að hafa með. En fyrst var auðvitað að losna við bollann hinn fyrri. Og þá var ég einu sinni enn minnt óþyrmilega á nokkuð sem ég svo blessunarlega gleymi alltaf: Það eru engar ruslatunnur á lestarstöðvum! Og það er ekki séns að losna við ruslið á sómasamlegan hátt. Maður neyðist til að skilja það eftir einhvers staðar á laumulegan hátt. Ég hata það! En svona er það að lifa við ógnanir hryðjuverkamanna börnin góð.
Um borð í lestinni voru rólegheit, fólk dormaði, búið að rembast við að vakna ekki of vel. Það er að segja þar til í Newcastle. Þá kom inn hávær arabafjölskylda. Og friðurinn var úti. Það er ótrúlegt hvað arabar geta alltaf hljómað reiðir-meira að segja tveggja ára börnin sem voru með þeim hreyttu úr sér ónotum hægri vinstri. Kannski voru þau bara að segja “ég elska þig mamma” og “mig langar svo að strjúka þér mjúklega á hrjúfa vangann þinn, afi minn” en það hljómaði bara alls ekki þannig. Og vogið ykkur að segja að ég sé með fordóma! Við hliðina á mér settist svo feitlagin bissnesskona. Ég hafði haldið að ég gæti verið svolítið bissnessleg að taka upp fartölvuna og undirbúa fyrirlesturinn sem ég átti að halda í Newmarket en ég átti ekki séns í hana þessa. Hún var í dragt og með blásið platínuljóst hár og hringdi örugglega þrjátíu símtöl sem snerust um húsnæðislán, íbúðir í þremur borgum, fundi með kaupendum og hennar ferðir milli Blackpool og London þá vikuna. Ég játaði mig sigraða, tuskuleg í pokabuxum, úfið hár, illa sofin og batteríislausa fartölvu. Gat ekki skrifað eina setningu í Word áður en hún gafst upp. Ég get þó huggað mig við að eiga líklega eftir að lifa lengur en hún, með hennar rosalegu vömb og eflaust blæðandi magasár sem hún fóðraði með Diet kóki og kartöfluflögum.
Þegar ég kom til Cambridge tók á móti mér dýralæknirinn Twink Allen, sem er svo íhaldssamur að jaðrar við fasisma. Hann lítur á tölvur sem verk hins illa og orðið computer hljómar í hans eyrum eins og versta neðanmittisblótsyrði. Þess vegna neyddist ég til að fara með fyrirlesturinn án stuðnings PowerPoint og varð hann heldur ruglingslegur fyrir vikið. Nú, þegar þessi kvöl og pína var yfirstaðin bauð Twink mér og tveimur ljóshærðum dýralæknanemum á tónleika í Robinson College Chapel í Cambridge, en það er college sem hann styður og er þar heiðursprófessor. Hann gaf öllum gin og kampavín í hléinu en við þrjár vorum ekkert búnar að borða og fannst nú heldur harður kostur. Tróðum í okkur eins mörgum snitsum og við gátum. Twink drakk 50-50 gin og tónik af miklum móð og ætlaði svo að keyra heim um kvöldið. Ég var sem betur fer í herbergi þarna á staðnum. Það kom upp að okkur gamall kall með lepp fyrir öðru auganu og spurði Twink af hverju hann hefði aldrei verið kynntur fyrir þessum þremur eintökum. Ég efast ekki um að hann sé alltaf að kynna vini sína fyrir nýjum ungum dýralæknum. Hann er þekktur sem mikill kvennamaður, enda átti hann erfitt með að hafa augun af brjóstkassanum á mér fyrsta hálftímann. Gamli sóðakall. Hann er sko um sjötugt.
Svo fór ég heim í lestinni daginn eftir. Sú lest var einmitt full af ungum heittrúuðum gyðingadrengjum. Þeir voru klæddir í svartar buxur og frakka en prýddir ýmsum fögrum munum. Fyrsta ber að telja hvíta silkiskúfa sem dingluðu niður af mjöðmum þeirra. Einnig barðastóra hatta sem voru tveimur númerum of þröngir svo þeir rétt tolldu á hvirflinum-þeir hafa kannski gleymt að mæla hvirvilkolluna svörtu með þegar hattmálið var tekið. Þeir voru allir með hattöskjur flúraðar hebresku letri. Og síðast en ekki síst báru þeir allir risastór og þung sterk nærsýnisgleraugu. Ætli þeir séu allir nærsýnir eða er það skylda að eyðileggja í sér augun til að geta borið gjörvallan búninginn? Þetta voru svona gleraugu eins og ömmur ganga með-stórar gegnsæjar plastspangir. Ætli þetta séu átrúnaðargoð gyðingastúlkna um allan heim? Ætli þetta þyki kynþokkafullt? Það er svo misjafn smekkur manna, herra minn trúr.
|
